دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند
بيخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند باده از جام تجلي صفاتم دادند
چه مبارک سحري بود و چه فرخنده شبي آن شب قدر که اين تازه براتم دادند
بعد از اين روي من و آينه وصف جمال که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب مستحق بودم و اين ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده اين دولت داد که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
اين همه شهد و شکر کز سخنم مي ريزد اجر صبريست کز آن شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخيزان بود که ز بند غم ايام نجاتم دادند
پدر...زود رفتی...
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: